ROZDZIAŁ 9

ROK PÓŹNIEJ.

Marco Reus mogłoby się zdawać, że w końcu rok po swym rozwodzie doszedł do siebie. Dopuszczał tą myśl do swojej głowy, iż już nigdy nie ujrzy Amy. Zaczął zapominać, wspomnienia nie stanowiły już bólu może tylko trochę żalu, że był tak naiwny, tyle czasu stracił. Bądź co bądź układał swoje życie na nowo, zrozumiał po raz kolejny, iż życie typowo męskiego kobieciarza nie ma sensu i pora postawić na poważny związek. Tym razem z większą dawką dystansu i ostrożności, gdy człowieka raz spotka przykra sytuacja powinien uczyć się na błędach. Ubierając swe ulubione jeansy i koszulę w kratę zapinaną na idealnie błyszczące guziczki zamknął dom wsiadając do swego Astona Martina. Blondyn lubił szybką jazdę toteż w miarę możliwości przyspieszył tempa by na czas zdążyć na umówione spotkanie. Usiadł do zarezerwowanego wcześniej stolika gdy do lokalu weszła młoda brunetka przypominająca z profilu Jego Amandę. Wróć. Jaką Jego? Przecież są już po rozwodzie i to parę miesięcy, nie powinien tak myśleć. Nie może sobie pozwolić na to, żeby każdą kobietę porównywać do Amy. Jego żona była zła, dwulicowa a być może dziewczyna która zasiądzie naprzeciwko Niego okaże się strzałem w dziesiątkę.

-Cassie?- zapytał i kulturalnie wstał podając towarzyszce swą dłoń. Podczas gdy dziewczyna z delikatnym uśmiechem pokiwała twierdząco głową poderwał się z miejsca by odsunąć Jej krzesło.

-Coś państwo zamawiają?- zapytał niespodziewanie kelner przerywając gościom wymianę spojrzeń. Dopiero teraz mieli okazję obejrzeć dokładnie menu toteż to zrobili i po krótkim namyśle na ich stoliku pojawił się szampan oraz łosoś w sosie pomarańczowym.

-Może opowiesz coś o sobie?- zapytał Marco przerywając kęs swego posiłku. Dziewczyna wyraźnie wydała się skrępowana obecnością gwiazdy Bundesligi. Najwyraźniej pierwszy raz styka się z osobą tak znaną w Niemczech. Nie wyglądało to na randkę dwojga zakochujących się osób. Bynajmniej. Była to raczej kolacja fanki ze swoim idolem.

Dziewczyna rumieniąc się przy każdym wypowiadanym słowie wciąż patrzyła w swój talerz. Reus wcale nie chciał tak od razu skreślać dziewczyny z listy kandydatek na ewentualną narzeczoną ale nie rokował sobie żadnych złudnych nadzieji więc gdy usłyszał sygnał swego telefonu Jego serce skoczyło pod niebiosa na myśl, że być może uda Mu się wybrnąć z tej nieudanej randki. Lecz gdy tylko spojrzał na wyświetlacz telefonu znieruchomiał. Nie miał pojęcia czy odebrać, patrząc nadal w ekran wyglądał niczym w ekstazie narkotykowej.

-Nie odbierzesz?- zapytała dziewczyna pierwszy raz spoglądając tego wieczora na blondyna. Marco ocucił się na chwilę by spojrzeć na brunetkę, to była wyjątkowo dziwna sytuacja i nie miał zamiaru rozmawiać w towarzystwie nieznajomej dotąd Mu osoby.

-Przepraszam, muszę na chwilę wyjść- stwierdził opuszczając stolik przy którym konsumowali jedzenie. Wyszedł na zewnątrz i gdy był już przy barierce przed lokalem dzwonek ustał swemu dzwonieniu. Z trzęsącą się dłonią nie wiedział co robić, zadzwonić? Nie zadzwonić? Jego były teść, tata Amandy przed chwilą telefonował. Po co? Przecież od dawna nie są już małżeństwem. Może coś się stało? A co Go to w ogóle obchodzi?- zadawał te pytania sam sobie lecz nie potrafił na Nie odpowiedzieć. Postanowił jednak ulżyć swojej ciekawości i zatelefonował do byłego teścia.

Pik, pik, piiiiik sygnał komunikował iż połącza się z mężczyzną, czekanie było najgorsze. Niczym tykanie bomby, która za chwilę miała wybuchnąć.

-Marco?- odezwał się ciepły, serdeczny głos już tak dawno nie słyszany przez młodego Niemca.

-Dzwonił Pan przed chwilą- schodząc na ziemię blondyn przycisnął swe ucho bardziej do słuchawki gdyż szum na ulicy był coraz bardziej uciążliwy.

-Muszę z Tobą porozmawiać. Koniecznie, przyjedziesz do mnie?- tata Amandy był wyraźnie czymś zdenerwowany. To było do Niego niepodobne gdyż to właśnie On po stracie żony musiał zaopiekować się dwoma córkami i nigdy nie pokazywał im smutnych emocji. A teraz był zaniepokojny, przerażony? Takie odczucia odebrał Marco.

-Przepraszam ale o co konkretnie chodzi?- zapytał rzeczowo Reus nie mając jakiejkolwiek ochoty na spotkanie face to face z Amandą. Przecież mogła tam byĆ prawda? W końcu to Jej dom rodzinny, a może znów tam mieszka? Wróciła z Afryki? Minął już rok od ich feralnego spotkania. Blondyn po chwili zdał sobie sprawę, że znów błądzi gdzieś daleko myślami i co gorsza po raz kolejny dotyczą one Jego byłej żony.

-Nie chcę tego mówić przez telefon, to bardzo ważne dla mnie. Błagam. Wiem, że między Tobą a moją córką już nic nie ma ale nie mam się do kogo zwrócić.- szepnął zrezygnowany oczekując jakiejkolwiek odpowiedzi.

-Dobrze, zaraz będę- na jednym wydechu odparł Marco wciskając w swym telefonie czerwoną słuchawkę.

***

Powrócił do stolika dość sprawnym krokiem w celu wytłumaczenia sytuacji młodej Niemce.

-Przepraszam za zamieszanie. Wiem, że mieliśmy iść razem do kina ale niestety będę musiał zmienić plany. Dostałem ważny telefon i muszę się gdzieś zjawić. Podwieźć Cię gdzieś może?

-Nie, dziękuję. Mieszkam nieopodal, przejdę się.

-W takim razie miłego dnia- odparł wstając w kierunku wyjścia. Nie zostawił dziewczynie ani cienia nadzieji na ponowne spotkanie bo szczerze powiedziawszy nie za bardzo miał chęć ponawiać takiej znajomości, w której to On ciągle musiał mówić a druga osoba po prostu tylko słuchała i milczała. W oka mgnieniu dojechał pod dobrze już znany Mu adres i pierwszy raz od ostatniego tutaj pobytu zadzwonił do drzwi. Bądź co bądź nie był już rodziną tylko obcą osobą, we framudze stanęła Angie- siostra Amy z dzieckiem na rękach. Przez myśl blondyna przeszło, iż może Jego była żona się opamiętała i nie usunęła ciąży. Co jednak robi dziecko tutaj? A nie w Afryce? Może Amy tu jest?

-Wejdź Marco, tata czeka w salonie. To jest mój syn, poznaj Lucasa- przedstawiła maluszka całując Jego delikatne czółko.

Zdziwiony Marco poszedł wprost do pomieszczenia w którym Jego były teść siedział w bujanym fotelu i pił herbatę z sokiem malinowym. Bez większych ceregieli starszy mężczyzna gdy ujrzał blondyna rozkazał Mu usiąść nie wiedząc do końca co i jak ma powiedzieć.

-Nie powinienem Cie o nic prosić, wiem o tym. Zrozumiem jeśli odmówisz, gdyż Ty i Amy....to przeszłość. Ale nie mam się do kogo zwrócić. Po prostu nie mam- twardego jak dotąd mężczyznę zalała fala łez. Nie potrafił się uspokoić toteż Angie przyniosła paczkę higienicznych chusteczek podając jedną tacie.

-Coś się stało? - zapytał równie zaniepokojony Reus stanem psychicznym mężczyzny.

-Tak. Amy ma kłopoty i to poważne.

*********************

Hei ;*

Dodaję już dziś bo nie wiem jak w weekend z czasem u mnie będzie.

Mam nadzieję, że rozdział się podobał i nikogo nie zawiodłam.

Zapraszam na drugiego bloga----->http://zakazany-romans.blogspot.com/

Bye:*