ROZDZIAŁ 14

Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już myślisz, że wszystko sobie poukładałeś, kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku zmierzasz, ścieżki stają się kręte, drogowskazy znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony świata, północ staje się południem, wschód zachodem i kompletnie się gubisz. Tak łatwo jest się zgubić.

Cecelia Ahern

Czy przyjaźń damsko- męska istnieje? Opinii jest mnóstwo, tyle ile zwolenników jest i przeciwników ale Amy święcie chciała wierzyć, że tak. Istnieje. Gdy odebrała telefon od Marco o domniemanym wyjeździe w góry od razu chciała powiedzieć kategoryczne NIE. To, że się pogodzili nie znaczyło, iż od razu będą jeździć na wspólne wycieczki jakby nigdy nic. Lecz gdy blondyn przekonał Ją, że tak naprawdę to wszystko zasługa Ann to nie mogła się nie zgodzić. Ann Kathrin rozszarpująca Ją na środku ulicy? Nie, to na pewno nie byłby miły widok. O dziwo dzień przed wyjazdem cieszyła się z tego, że podjęła takie kroki. Dawno już nie była nigdzie z przyjaciółmi, a zwłaszcza po to aby tak beztrosko wypocząć. Zamykając więc swą podróżną torbę poszła pod prysznic z radosnym spokojem ducha, który nakazywał Jej pełną euforię umysłu.

***

-Myślisz, że się pogodzą?- zapytała Ann Kathrin rozpakowując swe walizki w pokoju, który zajmowała z Mario. Chatka była piękna, taki prawdziwy leśny domek z kominkiem i tym wszystkim co powinno być na swoim miejscu.

-Nie wiem, chyba nie powinniśmy się do tego wtrącać, prawda Ann?- zapytał unosząc brwi lustrując dokładnie dziewczynę. Doskonale znał Jej możliwości i nie chcąc zaskarbić sobie kłopotów wolał pilnować Jej wyczyny dwadzieścia cztery godziny na dobę.

-Tak, tak- odrzekła szybko kierując swój wzrok gdzieś w dal, Jej myśli już dawno były gdzie indziej.

-Nawet nie próbuj tego robić! Dosyć, że....

Mario próbował zacząć swój wykład o domniemanym swataniu swojej żony lecz w tej samej chwili do pokoju zapukał obiekt ich rozważań.

-Idziecie na stok? My z Amy jesteśmy już gotowi, jest piękna pogoda, ruszcie się- ponaglił ich Marco a Ann uradowana wymijając Goetzego szepnęła Mu do ucha:

-Zobaczymy....

Brunet wznosząc rozpaczliwie brwi do góry zaczął błagać o litość. Prawda była taka, że choćby bardzo chciał nie mógł sprawować całkowitej kontroli nad Ann.

***

Góry tego roku są piękne, zjawiskowe a pogoda rozpieszcza swych urokiem. Cała czwórka turystów szła jak urzeczona po skrzypiącym śniegu podziwiając nieznane widoki. Co chwila ktoś przed nimi przecinał im drogę zjeżdżając na nartach ale nic ich to nie obchodziło. Całkowicie nic nie było w stanie popsuć im wypoczynku. Tu nawet nikt ich nie rozpoznawał, mogli choć przez chwilę oderwać się od rzeczywistości i zapomnieć o tym co będzie po powrocie.

Amanda razem z Ann przystanęły na szlaku czekając na Mario i Marco, którzy mieli przynieść narty dla nich. To miał być pierwszy raz Amy na tymże przyrządzeniu, jeszcze wczoraj zamierzała błagać całą trójkę przyjaciół o wyrozumiałość ale byli nieugięci. Doskonale wyobrażała sobie stan swoich bolących pośladków nazajutrz, ale trudno. Słowo się rzekło, przecież nie ucieknie do lasu.

-Nie bój się głuptasie. Przecież dasz sobie radę, ja się nauczyłam to Ty tym bardziej...-Pani Goetze chciała jeszcze coś dodać lecz poczuła jak wpada na Nią ciężki osobnik. Niestety nie dała rady utrzymać równowagi, toteż zaczęli się kulać z góry jak banda rozwrzeszczanych dzieci. Na szczęście nieopodal znajdowało się małe drzewko, które zatamowało ich dalszą wędrówkę. Ann już miała na końcu języka, to co zamierzała powiedzieć okropnemu osobnikowi, który staranował Ją. Wstała na chwiejnych nogach zauważając, że wygląda jak bałwan i gdy się obróciła zauważyła znajomą twarz.

-Ty głupku! Zrobiłeś to specjalnie! Jesteś nienormalny, mogliśmy sobie złamać nogi!- wrzeszczała jak opętana popychając co chwila bezradnego Mario. W efekcie Goetze nadal stał na nartach i znów się przewrócił turlając się wgłąb stoku.

-Mój Boże! Mario nic Ci nie jest?!- uklęknęła przy Nim sprawdzając czy wszystko w porządku.

-Potrzebuję sztucznego oddychania- wyszeptał podnosząc jedną powiekę do góry.

-Świr!- skomentowała głośno blondynka kładąc się na swoim mężu. Złożyła na Jego zimnych ustach pocałunek sprawiając, iż w ich ciałach zaczęła płynąć gorętsza krew.

***

-Są słodcy prawda?- zapytała Amy spoglądając z uśmiechem na przyjaciół.

Marco odwzajemnił uśmiech po czym rozmyślając nad czymś głęboko zaczął objaśniać Amandzie na czym tak naprawdę polega narciarstwo.

-Przecież się zabiję i nic więcej z tego nie będzie.- odprychnęła dziewczyna patrząc na swoje nogi, które ubrane już były w zimowy sprzęt.

-Będę Cię asekurował- odrzekł blondyn podając dłoń brunetce, tak aby mogła wstać ze śniegu.

-Łapy przy sobie!- zagroziła uśmiechając się szeroko. Zamierzała dać ostrzeżenie Reusowi i pociągając Go za dłoń znalazł się leżący na brzuchu tuż koło brunetki.

-Zapłacisz mi za to!- podnosząc się nieznacznie z białego puchu zaczął obkładać dziewczynę śniegiem.

-Marco nie! Błagam, będzie mi zimno i nie! Ostrzegam Cie nie pod bluzkę!- krzyknęła lecz było już za późno. Chcą odpłacić się blondynowi tym samym kopnęła Go nieznacznie tak, że powtórzył lot w dół swoich poprzedników. Nie zamierzała sama czekać aż ktokolwiek zechce wejść na górę toteż kładąc się na śniegu sturlała się na sam dół wesołej gromadki.

***

Zima bywa piękna, ale taka prawdziwa z dużą ilością śniegu i dobrej zabawy. Amanda odkąd pamiętała kochała tę porę roku. Już jako dziecko  lepiła bałwana oraz uczestniczyła w przeróżnych   zabawach na śniegu dzięki którym dorobiła się wielu siniaków. Lecz nie to było najważniejsze. 

Budząc się z samego rana otworzyła okno na oścież by poczuć na twarzy powiew świeżego powietrza. Zamknęła oczy i wdychając orzeźwiający tlen poczuła jak nieziemsko rozprzestrzenia się po płucach. W jednej chwili powzięła myśl, by przejść się po zakamarkach gór. Ubierając się zeszła  po cichu na dół, by nie zbudzić reszty domowników. Wdziała na swe ciało ciepłą kurtkę wraz z czapką i szalikiem po czym wyszła na zewnątrz. Mimo tego, iż temperatura była na minusie twarz dziewczyny wykrzywiła się w uśmiechu gdy poczuła skwierczący śnieg pod butami.

-Przeziębisz się- stwierdził znany jej głos za plecami. Obróciła się na pięcie by upewnić się kto stoi za nią.

-Nie możesz spać?- zapytała pocierając dłońmi o siebie aby Je rozgrzać.

-Uwielbiam takie śnieżne poranki w górach, tutaj nie myślę o niczym. Tak jakby wszystkie problemy nagle zniknęły- odrzekł Reus spoglądając kątem oka na dziewczynę.

-Tak, strasznie magiczne to miejsce. Zupełnie jak w bajce- odparła żałując w tej chwili, że zapomniała rękawiczek.Przez te kilka chwil dłonie tak zdążyły Jej zmarznąć, że powoli nie czuła już palców.

-Zawsze zapominasz o rękawiczkach. Powinnaś Je sobie przyszyć- uśmiechnął się blondyn stojąc  naprzeciwko brunetki. Chwycił Jej dłonie w swe silne ręce. Amy uniosła swe oczy ku górze, by sporzeć na twarz swego towarzysza. Od razu pożałowała tej decyzji, zdała sobie sprawę, że Marco również Jej się przypatruje. Poczuła oblewający rumieniec na twarzy. Ta chwila była tak idealna, zupełnie jakby ta dwójka ludzi była nastolatkami na pierwszej randce. Palce Reusa gładziły dłonie Amy tak delikatnie niczym muskanie piórkiem, mimo tego momentalnie zrobiło Jej się gorąco i to nie tylko w dłoniach ale na całym ciele.

-Marco...-wyszeptała Jego imię gdy ujrzała twarz Niemca zbliżajacą się do Jej postury. Powinna uciekać jak najszybciej ale nogi odmówiły Jej posłuszeństwa, zupełnie jakby ugrzęzła w białym puchu. Marco nie spuszczając wzroku z brunetki próbował Ją uciszyć. Chciał poczuć bliskość Jej ciała, pragnął Jej dotyku, poczucia beztroski przy Jej boku. Czy to było wiele? Oddałby wszystkie swoje błędy. Kładąc kciuk na Jej malinowych zziębniętych ustach ni mógł oderwać od nich wzroku. Jedyną rzeczą o jakiej był w stanie myśleć to wizja aby złożyć na tych wargach pocałunek. Gładząc jeszcze przez kilka sekund usta zbliżał się coraz bardziej. Amanda nie oponowała, zamiast tego w geście bezradności zamknęła oczy. Marco ujmując twarz dziewczyny w obie dłonie poczuł waniliowy zapach Jej ciała. Tylko Ona tak potrafiła pachnieć, to był zapach Amy. Jego Amy. Gdy zaczął Ją całować dziewczyna o mało co nie odpłynęła. Poczuła jak kolejny raz tego poranka nogi robią to co chcą. Mruknęła wprost w usta blondyna czując przyjemne uczucie. Pocałunki były tak delikatne jak powiew wiatru. Uczucie jakie ogarnęło Amy było tak doskonałe, że zapragnęła więcej. W jednej chwili przestały Jej wystarczyć lekkie muśnięcia zniewalających męskich warg. Kładąc dłonie na klatce piersiowej blondyna ośmieliła się na coraz bardziej odważne kroki. W tym momencie nie liczyło się nic. Tylko Oni. W pewnym momencie dziewczynie zabrakło tchu, więc nieco się odsunęła by złapać w płuca trochę powietrza. Zdała sobie sprawę z powagi sytuacji, tak długo potrafiła żyć w przekonaniu, że uwolniła się od byłego męża a teraz wystarczyła jedna chwila i co? Poszukiwała rozpaczliwie jakiegokolwiek wytłumaczenia dla swojego występku lecz w Jej mózgu powstała czarna dziura. Ostatni raz spojrzała w czekoladowe tęczówki blondyna po czym wyswobodzając się z uścisku wyszeptała ciche ''Przepraszam''. Czuła nieprzeniknione spojrzenie Marco, widziała Jego wzrok pełen bólu ale nie mogła zostać. Oddaliła się więc jak najdalej pragnąc zapaść się pod ziemię.

***

Gdy tylko otworzyła oczy postanowiła wziąć ciepłą kąpiel w wannie z mnóstwem zawartości olejku relaksacyjnego. Odkąd wczoraj Mario wpadł na Nią na stoku czuła ból w każdej części ciała. Była posiniaczona  niemal wszędzie lecz wcale nie była zła na bruneta. Czasami bywał jak małe dziecko i za to przecież Go kochała, codziennie dostarczał Jej nowych wrażeń. Odpoczywając w ogromnej wannie poczuła jak każdy mięsień w Jej ciele ulega rozluźnieniu. Relaksując się w ciszy nie zdawała sobie sprawy ile czasu już minęło. Sięgnęła po biały, puchowy ręcznik po czym wycierając swe ciało narzuciła na siebie tego samego koloru szlafrok. Wychodząc  z łazienki dostrzegła, ze Jej partner już nie śpi. Mruknął tylko pokazując swój zniewalający uśmiech. Nie przestawał wpatrywać się w Ann jak w obrazek.

-Mario? Coś nie tak?- zapytała szukając odzieży w swej podróżnej torbie.

Goetze podszedł bliżej dziewczyny zmuszając Ją aby odwróciła się w Jego stronę.

-Muszę Ci coś powiedzieć- przybierając najpoważniejszy wyraz twarzy na jakiego Go było stać kontynuował:

-Niech to szlag. Chyba jestem zmuszony przegrać ten cholerny zakład- wyszeptał  wprost do Jej ucha odgarniając za Jej małżowinę przemoczone kosmyki włosów.

-Tak?- zapytała podnosząc do góry jedną brew.

-Mhmm- przytaknął rozwiązując już jedną ręką supeł białego szlafroka.

-Mario, mieliśmy iść zaraz na śniadanie- odrzekła dziewczyna czując mokre ślady jakie zostawiał młody Niemiec na Jej szyi.

-Bez nas nie zaczną- odparł nic sobie nie robiąc z protestów swej żony.

***

Wróciła w pośpiechu do domu czując rozdzierający ból z tyłu głowy. Tego nie przewidziała, jak mógł Ją pocałować i co gorsza jak Ona mogła do tego dopuścić? Bała się cholernie tej myśli, że strasznie Jej się podobało i miała ochotę o powtórzyć. To przecież niedopuszczalne, jesteśmy po rozwodzie- te myśli rozpierały Jej czaszkę eksplodując Ją od środka.  W geście paniki wpadając do pokoju postanowiła zadzwonić do Angie, aby choć na chwilę zapomnieć o chwili słabości.

-Amanda?- rozbrzmiał głos w słuchawce- Dlaczego dzwonisz o dziewiątej rano?- zapytała zaspana młodsza siostra, która akurat dziś miała ochotę pospać dłużej.

-Pamiętasz jak dawałam Ci wykład na temat tego, żebyś nie robiła głupstw kiedy dorośniesz?- zapytała wpatrując się w widok za oknem i jak na skaranie Boskie ujrzała Reusa, który kroczył w stronę domu. Zasłoniła szybko okno zasłoną by nie zauważył Jej osoby czuwającej przy framudze.- No to widzisz tego chyba tak do końca nie można kontrolować- odparła.

-Amy? Coś się stało? Jesteś cała? Nie miałaś wypadku w tym samolocie, prawda?- zapytała przestraszona Angie podnosząc się z łóżka.

-Nie, spokojnie. Dolecieliśmy cali i zdrowi po prostu nie mam z kim porozmawiać i pomyślałam o Tobie malutka.

-Przecież wiesz, że zawsze możesz do mnie zadzwonić. Co jest?

-Całowałam się z Marco- odparła na jednym tchu brunetka.

-O cholera- skwitowała młodsza siostra.

***

Heii ;*

Dziś bez zbędnych komentarzy ;)

Zapraszam też na mojego drugiego bloga ;)

NEXT=7 KOMENTARZY

<3