ROZDZIAŁ 18

"Lu­bimy wra­cać w miej­sca, gdzie spot­kało nas coś dobrego,

gdzie spot­ka­liśmy ko­goś ważne­go dla nas.

Lu­bimy te pow­ro­ty, bo sta­le ma­my nadzieję, że ktoś lub coś jeszcze na nas tam czeka"

Wszędzie dobrze ale w domu najlepiej- pomyślała Amanda w chwili przekroczenia swojego mieszkania. Góry były piękne ale miała już serdecznie dość zwiedzania obcego kraju. Chciała zanurzyć się w ciepłe kapcie, wskoczyć pod koc i zaparzając swoją ulubioną herbatę zaczytać się w interesującej książce. Jednak nie wszystko było takie oczywiste jak się mogło wydawać, z głowy nie mógł Jej wylecieć obraz Reusa. Nie mogła zapomnieć Jego dotyku, spojrzenia, głosu. Tak jakby przeszłość wróciła i to ze zdwojoną siłą, była niczym malutkie zwierzątko na tle rozwścieczonej puszczy. Czuła się strasznie bezbronna wobec swoich uczuć, to było tak nieprzyjemne uczucie, że aż nie do zniesienia. Zapragnęła w jednej chwili być przy Marco, chciała zapomnieć o wszystkim co złe i do Niego wrócić. Ta chwila słabości przeminęła jednak w tym samym momencie gdy wzięła telefon do ręki. Przecież wyjaśniła Mu, że nic między nimi nie będzie, tyle czasu już minęło. Telefon, który nadal trzymała w dłoni głośno zaczął wibrować. Gdy podniosła swe powieki na wyświetlacz, ujrzała zdjęcie blondyna. Te, które własnoręcznie zrobiła Mu podczas ich wspólnej podróży poślubnej. Czyżby Reus miał podobnie jak Ona chwilę słabości? Odczekała jeszcze chwilę by zastanowić się czy na pewno jest gotowa na rozmowę z byłym mężem, ostatecznie jednak wcisnęła zieloną słuchawkę.

-Marco

-Amy- odrzekł Marco słysząc głos dziewczyny. Odwaga opuściła Jego ciało miotając piłkarzem po całym salonie.

-Po powrocie miało wszystko wrócić na dawne tory. Tymczasem nie zdążyłam dobrze ulokować się w domu a Ty już dzwonisz- odparła brunetka nerwowo marszcząc brwi.

-Musimy porozmawiać- oznajmił Niemiec zdając sobie sprawę ze swojego natarczywego zachowania. -Chcę Ci coś powiedzieć.

-Rozmawiamy przecież- odrzekła lekarka skubiąc skrawek serwetki na kuchennym stole. Nie zdążyła nic więcej powiedzieć, gdyż blondyn ostentacyjnie przerwał Jej wypowiedź jednym krótkim zdaniem.

-To nie jest rozmowa na telefon, przyjadę do Ciebie.

Sygnał został przerwany, a dziewczyna w osłupieniu nadal trzymała słuchawkę przy uchu nie rozumiejąc co się dzieje. Nie miała ochoty widywać Marco, nie w tym stanie. Miała wrażenie, że zaraz się rozpłacze i rozpadnie na milion małych kawałeczków a On tak po prostu chciał przyjechać.

***

-Wejdź, proszę- oznajmiła otwierając drzwi na oścież. Ruchem lewej dłoni zaprosiła blondyna do środka po czym zamknęła za Nim drzwi.

-Napijesz się czegoś? Kawy? Herbaty?- zapytała z grzeczności spoglądając na Marco, który przemierzając z kąta w kąt rozglądał się po Jej mieszkaniu.

-Nie, dziękuję. Nie zajmę Ci dużo czasu- odparł na co brunetka znieruchomiała. Ten ton, tak Jej dobrze znany nie wróżył niczego dobrego. Nie wiedziała czego może się spodziewać toteż usiadła na skraju sofy wpatrując się w Reusa.

-Pamiętasz, jak przyszłaś do mnie i powiedziałaś, że wyjeżdżasz do Afryki?- zapytał zerkając na posturę dziewczyny. Amanda kiwnęła potakująco głową, chociaż nie miała pojęcia dokąd ta rozmowa miałaby prowadzić. To było prawie rok temu i co to ma wspólnego z tym wszystkim?-Byłem wtedy na Ciebie cholernie zły o to wszystko, nie zatrzymałem Cię bo myślałem, że mnie zdradziłaś.

-Marco po co mi to wszystko mówisz? Nie podoba mi się kierunek w jaki zmierza ta rozmowa. Co chcesz mi powiedzieć? Tylko błagam nie mów, że powinniśmy do siebie wrócić. Przerabialiśmy już to setki razy- szepnęła prawie niesłyszalnie.

-Podjąłem pewną decyzję. Właściwie już dawno, ale wiesz miałem pewną nadzieję w tych górach.- zamyślił się wpatrując się tępo w blat stołu. - Przez chwile myślałem, że może być jak dawniej, ale...

-Do rzeczy Reus. Mów o co chodzi.

-Teraz ja wyjeżdżam- odrzekł na jednym tchu.-Do Madrytu- dodał spuszczając głowę.

Dziewczyna odwróciła machinalnie swą twarz by móc spojrzeć na blondyna. Wyjeżdża? Czy aby się nie przesłyszała?

-Tam mam okazję się rozwinąć. A poza tym nie będziemy się widywać, będziesz mogła ułożyć sobie w końcu nowe lepsze życie- powiedział spoglądając na Amy.

Nie powiedziała nic, nie była w stanie. Czy kiedykolwiek ułoży sobie to życie? Czy tak naprawdę chciała by Marco wyjeżdżał?

-Rozumiem, taki los piłkarza.-wyszeptała tamując swe łzy, które już odczuwała pod powiekami-Kiedy wylatujesz?

-Za tydzień....Chciałbym żebyś przyszła na imprezę...pożegnalną- wyrzucił z siebie to słowo, które ciążyło Mu w gardle. Dopiero teraz zrozumiał co tak naprawdę ono oznacza. Nie będzie mógł widywać Amy, być może już nigdy.

-Oczywiście, przyjdę....

***

Mario dzisiejszego dnia chodził w niezbyt dobrym humorze, zupełnie jak nie On. Ubierając dwie inne skarpetki zwrócił na siebie uwagę Ann.

-Dobrze się czujesz?- zapytała Niemka. -Wiesz, jeśli nie chcesz wcale nie musisz iść tam ze mną- odparła spoglądając na bruneta. Ten jednak nie wykazywał żadnej inicjatywy w rozmowie z blondynką -Mario, słuchasz mnie?!- uniosła nieznacznie głos by wyrwać piłkarza z otępienia.

-Co? Tak, tak. Pójdę tam z Tobą.

-Goetze zakładasz dwie różne skarpetki, nie muszę chyba dodawać, że ta w kwiatki jest moja?- zapytała unosząc kąciki ust w szerokim uśmiechu. Mario natomiast nie pokazał swego uśmiechu, zamiast tego zdjął damską skarpetkę odkładając Ją na miejsce.

-Dobrze, nie pójdziemy nigdzie dopóki mi nie powiesz co jest grane, jasne?- zapytała a Jej głos rozniósł się po pokoju. Obydwoje wiedzieli, że nie odpuści. Mario potulnie usiadł na podłodze.

-Wiem, że to samolubne. Ale nie chcę, żeby wyjeżdżał. Jest dla mnie jak brat- odparł wpatrując się w swe dłonie. Miał ochotę rozpłakać się jak małe dziecko lecz męska duma Mu na to nie pozwalała.

-O kim mówisz?- zapytała podświadomie czując już o kim mowa. Usiadła tuż obok męża trzymając Go za ramię.

-Marco odchodzi- wyszeptał młody Niemiec spoglądając swoim beznamiętnym wzrokiem na Ann. -Być może na zawsze.

-Och!- wymsknęło się dziewczynie z ust. -Nie wiedziałam, że planuje odejście z Borussi.- przyznała ten fakt zdawając sobie sprawę co to naprawdę oznacza.

-Nikt nie wiedział, myślę, ze On sam zdecydował o tym niedawno. Po powrocie Amy, gdy dowiedział się, że Go nie zdradziła....nie mógł sobie poradzić z tą myślą. Chciał Ją odzyskać ale nic ku temu nie sprzyjało.

-On Ją naprawdę kocha- stwierdziła blondynka czując napływające łzy do oczu. Nie mogła znieść myśli, że Jej najbliżsi przyjaciele nie potrafią być razem. Tak bardzo pragnęła ich szczęścia. Spojrzała na swojego męża, który wcale nie wyglądał dobrze.

-Mario, to Jego decyzja. Musisz Ją uszanować, kochasz Go?- zapytała patrząc prosto w czekoladowe tęczówki Goetze.

-Tak, jest dla mnie jak starszy brat. Niewielu w swym życiu mamy ludzi do których możemy iść z każdym problemem i to nieważne czy jest szósta rano czy właśnie przed chwilą wybiła północ.

-Jeśli Go kochasz, musisz pozwolić Mu odejść. Nie dokładaj Mu dodatkowych problemów.

Odejść, to słowo było tak cholernie bolesne. A co jeśli nigdy nie wróci? Czy to koniec słynnego duetu Gotzeus? Czy już nigdy nie będzie mógł poklepać Go po ramieniu i już nigdy nie wybiorą się na żadną imprezę?

-Wiem, Ann, wiem. Ale wiesz co jest najgorsze? Nie mogę tego przyjąć do wiadomości.

-Nigdzie dzisiaj nie idziemy. Zrobię coś dobrego do jedzenia a potem obejrzymy jakiś film ok? Dzisiaj zgadzam się nawet na ten okropny horror.

********

I jest nowy!

Marco w Madrycie, czy dojdzie do wyjazdu? O tym wkrótce:)

NEXT=10 KOMENTARZY

Zapraszam na mojego drugiego bloga:)

Buziaki:)